Net zoals klas Els kreeg ook klas Claudia de opdracht om een brief of recensie te schrijven na het spelen van het vluchtelingenspel 'This is not a game'. Aangezien we toen het bezoek aan de Olijfboom al achter de rug hadden, werd de keuze verruimd en mochten de kinderen ook daar een verslagje over schrijven.
De Olijfboom
We kwamen toe en moesten aan een grote tafel zitten en kregen uitleg over wat de Olijfboom is en wat de mensen die daar werken doen. De mevrouw die ons uitleg gaf, heeft haar verhaal verteld. Ze is naar Brussel geweest en ze heeft daar en vrouw gezien in een vluchtelingenkamp in het Maximiliaanpark. Ze zag heel veel mensen die echt hulp nodig hadden en daarom heeft ze een groep gemaakt op Facebook. Een Hart Voor Vluchtelingen heet die groep en er waren na een week al heel veel volgers en nu hebben ze een locatie met een groot lokaal met een winkeltje, een naaiatelier en ook een praatcafé. Daarna keken we nog even rond en dan kregen we chips en dangingen we terug naar school.
Helena C.
Mijn bezoek aan de Olijfboom heeft wel indruk gemaakt op mij. Na mijn bezoek wou ik nog meer mijn best doen om geld in te zamelen. Zelf wil ik graag nog langskomen en ook wat dingen schenken aan jullie prachtige organisatie. Ik vind het echt straf hoe de Olijfboom is begonnen. Ze helpen zoveel mensen. De organisatie komt recht uit het hart van de Oprichtster Evelyne. In het begin was de organisatie nog klein, maar nu is ze gegroeid tot wat ze nu is. Een plek waar de vluchtelingen even kunnen vergeten wat ze hebben doorstaan. Wat ik wel raar vond, is dat we op het einde koekjes kregen. Evelyne zei zelfs dat ze die gekregen had. Ik vond dat ze dat aan de vluchtelingen had moeten geven.
Indra
We zijn op vrijdag 8/06/2018 naar de Olijfboom geweest. De Olijfboom is een organisatie die vluchtelingen helpt. Het heet ook wel een hart voor vluchtelingen. Mijn verwachtingen waren dat er veel mensen waren die rondliepen, die met van alles bezig waren en dat we in een lokaal gingen zitten met gewoon een plastic tafel en stoelen. Maar het was veel mooier dan verwacht. Er liepen twee mensen rond: Evelyne en Kathleen. Evelyne heeft een hart voor vluchtelingen opgericht. We zaten in een soort garage of zoiets. We konden gaan zitten aan een grote tafel op stoffen stoelen. Er stonden rekken vol met speelgoed en kleren, schoenen en spullen voor in het huis als versiering. Het zag er allemaal super vrolijk uit. Ik heb geleerd dat een vluchteling zijn moeilijk is. Nu weet ik waarom we gaan stappen.
Lena
Het spel
Ik vond het spel heel erg realistisch. Soms is het erg frustrerend als je een gevaarlijke weg moet oversteken en je er maar steeds blijft hangen. In het spel heb je dan een tweede kans om de gevaarlijke weg over te steken, maar dan realiseer ik me dat sommige vluchtelingen geen tweede kans meer hebben. Het is ook moeilijk om je asielaanvraag in te dienen. Je kent soms de taal niet en zo. Sommigen overleven het niet en daar kunnen er kinderen bijzitten. Bij het spel kregen we ook boekjes met een verhaal van een vluchteling. Mijn mannetje Delvan, zijn vrouw en kinderen verdronken bijna. Soms moeten ze in de koude op straat slapen. De kinderen van Delvan moeten oefenen op zwemmen voor het geval ze van een rubberbootje vallen. Soms hebben mensen alles en dan komt de oorlog en zijn ze plots vluchtelingen.
Finn
Op één van de vrijdagen mochten we een spel spelen. Het was een spel over vluchtelingen. Het spel heette 'This is not a game'. Dat betekent 'dit is geen spel'. Ik vond het wel nog leuk, want we moesten zelf een vluchteling worden door zijn verhaal te lezen. Op het einde moest je een kaartje invullen. Het kaartje was in het Italiaans. Ik raad het niet aan als een normaal gezelschapsspel of ganzenbord. Wel als je eens wilt weten hoe het is om vluchteling te zijn. Ik heb eruit geleerd dat het heel erg kan zijn als vluchteling. Ik vond het wel leuk.
Guust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten